Formalnie Stal zaistniaÅ‚a w sportowym pejzażu Cieszyna w roku 1948 ale tak naprawdÄ™ klub ten rozpoczÄ…Å‚ swÄ… dziaÅ‚alność zaraz po wojnie, z tym, że nosiÅ‚ on nazwÄ™ – SiÅ‚a. MiaÅ‚o to Å›wiadczyć, iż klub przejmuje schedÄ™ po dziaÅ‚ajÄ…cej przed wojnÄ… – pod tym szyldem – robotniczej organizacji sportowej. Widocznie nie wszystkim ówczesnym decydentom z tÄ… tradycjÄ… nie byÅ‚o po drodze, powstaÅ‚ wiÄ™c oparty o nowe nazewnictwo klub – Stal Cieszyn. Od poczÄ…tku sztandarowÄ… sekcjÄ… tegoż klubu byÅ‚a sekcja piÅ‚ki nożnej, mimo, że Stal nie posiadaÅ‚a wÅ‚asnego boiska.
Najpierw trenowali stalowcy na łące niedaleko Elektrowni. NastÄ™pnie próbowano zaadaptować na boisko piÅ‚karskie teren poÅ‚ożony opodal Cefany. ZamysÅ‚ ten nie powiódÅ‚ siÄ™, po kilku przegranych meczach zaniechano organizowanie spotkaÅ„ piÅ‚karskich. Z czasem wybudowano na tym miejscu halÄ™ fabrycznÄ… Cefany. W tej sytuacji Stal zmuszona byÅ‚a rozgrywać mecze „Pod WaÅ‚kÄ…”, trwaÅ‚o to blisko 10 lat. Pomimo tych spartaÅ„skich warunków piÅ‚karze Stali z roku na rok podnosili swoje umiejÄ™tnoÅ›ci.
W tymże miejscu należaÅ‚oby wymienić kilku zawodników z tego okresu. Pierwszym z nich byÅ‚ bramkarz – Piekarczyk. BroniÅ‚ doskonale, charakteryzowaÅ‚ siÄ™ dobrymi warunkami fizycznymi – byÅ‚ wysoki. Do wyróżniajÄ…cych zawodników należaÅ‚oby również zaliczyć pomocnika – Alojzego SitkÄ™; szybkiego, lewoskrzydÅ‚owego – Wilhelma SzczyrbÄ™oraz chytrego bramkostrzelnego napastnika Erwina Marczyka, pozyskanego z Naprzodu Lipiny. Przez kilka nastÄ™pnych lat Marczyk należaÅ‚ do wiodÄ…cych zawodników Stali. Równie dobrze na boisku radzili sobie – Karol Sikora, Tadeusz Wojtek, Brunon Piotrowicz (późniejszy sÄ™dzia piÅ‚karski) i Janusz Ratajczak (późniejszy reprezentant w lekkiej atletyce), Tadeusz Geiger (wychowanek Polonii Karwina).
Stal byÅ‚a klubem, który od czasu do czasu, nie baczÄ…c na opiniÄ™, „podkradaÅ‚a” co niektórych piÅ‚karzy Piasta, jednak w parze z tym procederem szÅ‚a w klubie peÅ‚nÄ… parÄ… praca szkoleniowa z narybkiem. Do wyróżniajÄ…cych siÄ™ wychowanków należaÅ‚oby zaliczyć – bramkarzy: Franciszka Å»yłę, Rudolfa SiÄ…kałę, a przede wszystkim Janusza Zubka, który jako junior reprezentowaÅ‚ kraj, a potem graÅ‚ w ligowych zespoÅ‚ach – Polonii Bytom i Odry WodzisÅ‚aw. W polu z kolei wyróżniajÄ…cymi wychowankami klubu byli – pomocnik Józef Gancarczyk i niezwykle utalentowani napastnicy – Roman Jursza, Józef Kasztura, WÅ‚adysÅ‚aw Olszar i Marian TatuÅ›.
Stal dziÄ™ki subwencjÄ… pÅ‚ynÄ…cym z najwiÄ™kszego wówczas zakÅ‚adu pracy w Cieszynie – Celmy, staÅ‚ siÄ™ caÅ‚kiem zamożnym klubem. W wiÄ™kszoÅ›ci jednak Stal opieraÅ‚a siÄ™ na zawodnikach z „importu”. Przede wszystkim klub ten zasilili wychowankowie Piasta ale znaleźli siÄ™ też piÅ‚karze z klubów górnoÅ›lÄ…skich, Å›ciÄ…gniÄ™to również zawodnika aż z Warszawy. PoÅ›ród grupy pozyskanych najwiÄ™kszy pożytek miaÅ‚ klub z bramkarzy: Ryszarda Sargi i StanisÅ‚awa Sowy, obroÅ„cy: Andrzeja Kasperlika, napastnika: Fryderyka Podgórskiego.
Otwarcie nowego stadionu nastÄ…piÅ‚o w 1955 roku. W zasadzie nie byÅ‚ to tak zupeÅ‚nie od podstaw wybudowany obiekt, bowiem w miejscu tym znajdowaÅ‚o siÄ™ szkolne boisko – popularny „gimpel” – wybudowane w 1931 roku. Po usilnych staraniach dziaÅ‚aczy Stali – a ich rola rosÅ‚a na znaczeniu – dokonano aneksji tegoż obiektu. Przeprowadzono na nim znacznÄ… modernizacjÄ™, oddano do użytku nowÄ… pÅ‚ytÄ™ boiska i wybudowano trybuny dla publicznoÅ›ci. Trzeba przyznać, że „gimpel” zmieniÅ‚ siÄ™ nie do poznania.
Otwarcie odnowionego stadionu (1955 rok) miaÅ‚o stać siÄ™ dużym wydarzeniem sportowym, na tÄ™ okazjÄ™ zaplanowano bowiem rozegranie meczu miÄ™dzy reprezentacjami Ostrawy i ÅšlÄ…ska. OÅ›rodki te w swoich krajach przodowaÅ‚y w piÅ‚karstwie, wiÄ™c sÅ‚usznie spodziewano siÄ™ widowiska na wysokim poziomie. CieszyÅ„scy sympatycy piÅ‚ki nożnej liczyli, że na murawie pojawi siÄ™ parÄ™ gwiazd polskiego futbolu. Niestety, wÅ‚adze ÅšlÄ…skiego OkrÄ™gowego ZwiÄ…zku PiÅ‚karskiego zlekceważyÅ‚y naszÄ… uroczystość i wystawiÅ‚y drużynÄ™ skÅ‚adajÄ…cÄ… siÄ™ z trzecioligowych graczy. OczywiÅ›cie w tej sytuacji Czesi wygrali zdecydowanie, bo aż 8 – 0. Dla naszej publicznoÅ›ci, która zjawiÅ‚asiÄ™ w liczbie 8 tys. (komplet), jedynÄ… atrakcjÄ… okazaÅ‚ siÄ™ udziaÅ‚ w drużynie ÅšlÄ…ska wychowanka Piasta, Jerzego SÅ‚aboszewskiego. Jego udziaÅ‚ nie byÅ‚ pierwotnie planowany, na mecz przyszedÅ‚ jako widz, dopiero za namowÄ… znalazÅ‚ siÄ™ na boisku.
Na przestrzeni pierwszego ćwierćwiecza Stali, przewineÅ‚o siÄ™ wielu dobrych piÅ‚karzy. Nie stworzyli oni mocnego zespoÅ‚u, można by Å›miaÅ‚o zaryzykować stwierdzenie, że w klubie nie w peÅ‚ni wykorzystano potencjaÅ‚ ludzki. CieszyÅ„ska Stal prawie stale graÅ‚a w klasie A, dość rzadko znajdowaÅ‚a siÄ™ na szczycie tabeli. Tylko ten jeden raz – w sezonie 1961/1962 – wywalczyÅ‚a awans do III ligi (ligi Å›lÄ…skiej), po rocznym pobycie ponownie znalazÅ‚a siÄ™ w klasie A.
PiÅ‚karze w Celmie otrzymywali komfortowe warunki do trenowania, dbaÅ‚ o to już sam naczelny dyrektor – BronisÅ‚aw Czuma. Ten rzutki menadżer gospodarczy równie dobrze rozumiaÅ‚ na czym polega mecenat nad sportem. PrzykÅ‚adowo w Stali zapoczÄ…tkowano organizowanie zgrupowaÅ„. Kilkunastodniowe odbywaÅ‚y siÄ™ najczęściej w nadmorskim, celmowskim oÅ›rodku wczasowym w DÄ…bkach, krótsze, dwudniowie lub trzydniowe miaÅ‚y miejsce na Tule. InnÄ… innowacjÄ… byÅ‚o prowadzenie treningów w godzinach dopoÅ‚udniowych, naturalnie piÅ‚karzy zwalniano z pracy. A kiedy klub otrzymaÅ‚ swój stadion i miaÅ‚ już odpowiedniÄ… bazÄ™ do ćwiczeÅ„, wówczas zwiÄ™kszyÅ‚a siÄ™ też skala jego możliwoÅ›ci
Chcąc wzmocnić organizacyjnie cieszyński sport, zadeklarowano fuzję Piasta ze Stalą. Koncepcję połączenia klubów przedstawił w 1968 roku ówczesny przewodniczący PMRN w Cieszynie Jacek Daszkiewicz, a w imieniu władz partyjnych poparł ją sekretarz ówczesnego Komitetu Powiatowego Tadeusz Tomiczek. Koncepcja posiadała wielu przeciwników. Ostatecznie do połączenia doszło 14 sierpniu 1969 i powstał Klub Sportowy Cieszyn. Prezesem został Jan Kulig, a wiceprezesami Robert Weber, Władysław Zotyka, Alfred Mazur, Władysław Babiński i Rudolf Cieślar.